کاروان

گذرگاه

وقتی به دیدنم می آمدی

در میدان وسط خیابان ذهن

وبه چشمانت  نگاه می کردم 

با عصای دید

درون آنها می دیدم

دو میدان پر از گل زرد

که در حدقه چشمانت انگار

هزاران هزار خورشید می درخشید

                    ***

وقتی دستانم را

در رگهای آبی دستانت

              - می فشردی -

و باهم از ترافیک نگاه ها 

و ازدحام تردید و ترددها

            می گریختیم ...

               

فقط مواظب گلی بودیم

                   در گذرگاه ...

که از پای عابران واهمه داشت

و لاشه بویش در بی تفاوتی ها

و فاضلاب مشام ها می گندید !

آنگاه خورشید

در قلبمان جاری می شد

وقتی از نفس کشیدن گل

در لای دفتر اشعارمان

               مطمئن می شدیم ...

 

      

                 ***

میدان گل

همان میدان است...

در وسط خیابانی بی عاطفه!

پر از گل هایی که از تکرارسرما

کز کرده اند با گردنی خمیده

به روی خاک مرده ...

               ***

 

همه هستند ... همه

تنها من و تو نیستیم

که از آنها بگریزیم

مثل بچه ها ی هراسان

دست در دست

و چشم در چشم !

تا مواظب گلی باشیم

که از بس لگدمال شده

رنگش به  بی رنگی می زند .

 

                    ***

از همان جا عبور می کنم

سرگشته و گیج ... در ملاء

در امتداد مرکزیت فصول

درچهارراه تنهایی!

و شاهرگ نبضت را جستجو میکنم

               در فراسوی خلاء !

 

                     ***

گلی قرمز!

با برگ های سبز تیره

فرمان  " ایست " میدهد !!

و هم  رفتن ...

 

 

...  رنگ چهره ام به زردی میزند 

                    روی شبحی که

                         سایه ام هست !

   

                      ***


              



 

   





 

      

         

             

   

             


 

 


 

         

 


+   کبرا پورپیغمبر ( آذر ) ; ۱٢:۱٠ ‎ق.ظ ; ۱۳٩٠/٩/٢٩

design by macromediax ; Powered by PersianBlog.ir